Χρονογραφήματα και Διηγήματα

 

                       Παναγιώτης  Αντωνόπουλος

  Χρονογράφημα

 

                                       Επί τέλους διακοπές

 

 

                  Στολισμένος με νυφούλες πορτοκαλιές ο κήπος μου, με βαγιόφυλλα στην κλίνη του, με θυμιατήρια από βασιλικούς και δυόσμους μυρωμένος.  Στα φυλλάκια της αγράμπελης φτερουγίζουν μελισσούλες, ψάλτες σπουργίτες απλώνουν γαλάζιες κορδέλες με νότες του πενταγράμμου στους κλώνους της συκιάς. Βόρεια πεύκος αιωνόβιος ρίχνει το απόσκιο του, πατέρας γλυκός υπό τη σκέπη του τ’ άλλα δεντράκια αγκαλιάζει. 

         Στον ίσκιο του θα στήσω το τσαντίρι μου, τις διακοπές μου να περάσω.  Τ’ αρκούδι ο Στουρνάρας και το ανήμερο καπρί ο Θεοχάρης μ’ άφησαν ταπί. Ν’ αράξω δεν μπορώ σε νησί, στο κύμα να ξαπλώσω. Κι εκεί το τσαντιράκι μου με φουρκάλες από ελιά θα στήσω, τη στέγη του με φτέρες θα σκεπάσω. Χοντρό σκουτί θα στρώσω για στρωμνή, χόρτο στο προσκεφάλι μου θα βάλω μαξιλάρι. Όπως ο  άσωτος υιός θα τρώω ξυλοκέρατα, ωά όρνιθας φρέσκα θα ρουφώ, σύκα και ξηρούς καρπούς κάτω θα κατεβάζω.

          Στο τρανζίστορ μου  Καζαντζίδη θ’ ακώ τους κεκοιμισμένους νευρώνες μου θα ξυπνώ διαβάζοντας Βίκτορα Ουγκώ, και Αριστοφάνη. Παλαμά θα απαγγέλλω: << ο κόσμος λάμπει σαν ένα αστέρι… >> και θα μουντζώνω τους πέριξ φράκτες με το κρεμασμένο πλαστικό και το εσώρουχο των Αφρικανών. Τους Νιγηριανούς με τον κότινο της νίκης θα στεφανώνω  σαν βάζουν κάτω τον εωσφόρο στις ντοματιές, το νου μου θα καθαρίζω από ποιητικούς ρύπους που λένε: << Σηκωθείτε! Η γη χαρίζει μόνο άφθονο καρπό… >> και << μην σας είναι ο ξένος πλούτος ένα αγκάθι στην καρδιά, πέστε, αζήλευτα: είναι τούτος εργασίας κληρονομιά! >>

       Θα κολυμπώ σε λέβητα. Το ντους μου θα  κάνω με το λάστιχο της βρύσης. Αραχτός με το σκύλο μου τον αράπη την ηλιοθεραπεία μου θα παίρνω στη σέντρα της αυλής, αυτός γαβγίζοντας κι εγώ τους περασμένους δίσεκτους χρόνους μου μετρώντας. Με το φίλο το Θανάση που περάσαμε σε πίσω καιρούς τα ρέματα οδοιπορώντας για σχολεία ορνιθώνες, ξερή θα παίζουμε, της χαρτοπαιξίας τη θεότητα ελληνικότατα θα λατρεύουμε. Το βραδάκι μέσα από τα φύλλα του καλαμποκιού ο Οδυσσέας θα ξακρίζει. Με μπότες μουσκεμένες, χέρια σκαμμένα από τη δουλειά και το σιγαρέτο στ’ αυτί στο χώμα θα κάθεται. Απροσκύνητος σε ντενεκέδες άρχοντες θ’ αρχίζει το τραγούδι: << Εγώ ραγιάς δε γίνομαι, Τούρκους δεν προσκυνάω, δεν προσκυνώ τους άρχοντες και τους κοτσαμπασήδες. Ελάτε παλικάρια μου, όλοι να  συναχτήτε, τι έχω να κάμω πόλεμο μ’ αυτόν το Σουφ αράπη, να μην περνά να τυραγνά αδύνατους ραγιάδες >>.

        Ύστερα πριν κοιμηθώ, θα ταϊζω με ψύχουλα τη χαρά μου.  Θα ονειρεύομαι πως είμαι ευρωβουλευτής, πως ταξιδεύω σε κρουαζιερόπλοιο, πως είμαι γερμένος σε κόρφο ζεστό κυρίας κομψής! Και ώσπου  αλέκτωρ να λαλήσει δυο και τρεις θα νιώθω βασιλιάς! Βασιλιάς στο τσαντίρι μου!

                   ellinikoxronografima.blogspot.gr