Χρονογραφήματα και Διηγήματα

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

 

 

 

                                Δικτάτορα γείτονα, ανατολίτη

 

                                               Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

 

            Α, βρε  δικτάτορα γείτονα ανατολίτη σε χαίρομαι. Φου! Φου! κάνεις κάθε βράδυ απ’ το χαρέμι σου  και μας μυρώνεις μέχρι θανάτου με γραιγολεβάντε και φύκιο πελαγίσιο της πατρίδας σου. Κι όπως στέλνεις και κείνο το ελαφρό μελτεμάκι από το δικό μας Ελλήσποντο και μας κοιμίζεις, τόσο τα κεφάλια μας φλιφλίζουν από τα παραμύθια σου και μας πέφτουν τα σάλια χαλβαδιάζοντας τις κορμάρες παλλακίδες σου.

            Όλα ανθίζουν όταν μεγαλοπρεπής βγαίνεις στο γυαλί. Τότε σε κάθε ελληνικό σπίτι μπαίνει δρόσος, φως κι ευλογία Θεού. Ξεχνάμε τους άγριους βοριάδες μας, χαιρόμαστε που μόλις ξημερωθούμε θα πληρώσουμε τα χαράτσια του Βρούτση. Οι συμβίες μας το ρίχνουν στο ρεμπελιό, καίνε το φαί, αφήνουν τους τεντζερέδες  άπλυτους. Οι κόρες μας βάφονται όπως η Βαλιντέ, τα αγόρια μας πολεμούν με σπάθες από ρόπαλα και σανίδες στις αίθουσες των σχολείων, οι εγγονές  μας βάζουν φτιασίδια στην όψη τους, τρέχουν στους καθρέφτες  και ρατίζονται με ευωδιές και αρώματα. Το  ακοίμητο πυρ της ζωής του χαρεμιού σου μας τσουρουφλίζει, μάς καίει τον κακό μας εαυτό, μας χρίζει αγιόψυχους ραγιάδες.   Κι όσο  θυμόμαστε που ενέδιδες στο καλό όταν μας είχες κάτω από τα ασκέρια σου τον δέκατο έκτο αιώνα, τόσο αναπέμπουμε ωδές και ύμνους στο Θεό σου τον Αλλάχ να σε κρατά μακριά από το σατανά.  Να σε παίζει στο γυαλί, να σε βλέπουμε και να θυμόμαστε το καλό σου Γιανιτσαριό που το ‘ριξες σαν χτικιό στη ράτσα μας και κόντεψες να την αφανίσεις.

          Αυτοί λοιπόν οι σκύλοι σου οι Τουρκαλάδες, που έβαλες στα τάγματά σου να κάνουν το παιδομάζωμα και τώρα τους έχεις ρίξει να οργώνουν το Αιγαίο ήταν φοβεροί και τρομεροί. Αρματωμένοι σαν αστακοί και με ψηλά καβούκια με κόκκινα καβάδια, γύριζαν στα χωριά ξημερώματα και έσπαζαν τις πόρτες. Μπροστά ο ιμάμης, πιο πίσω ο τσελάτης, μάζωναν τους Άδωνες και του Απόλλωνες της ελληνικής ομορφιάς και τους πήγαιναν στην Τουρκιά.  Εκεί τους τούρκευαν. Έτσι με τις χατζάρες στο χέρι, γενίτσαροι πια κι όχι ρωμιόπουλα, έρχονταν πίσω στον τόπο τους κι έσφαζαν τους γεννήτορες, ατίμαζαν τις αδερφές τους, λιάνιζαν τις μάνες που  βύζαξαν το γάλα τους.  Γι’ αυτό ακόμη στην πατρίδα μας, λέμε το άσμα: << Ανάθεμα την ώρα, την πρώτη Απριλιά, που βγήκε το ιζάμι και μάζωξε παιδιά ! >> Η πληγή είναι αφορμισμένη, κανένα ράμμα δεν την κλείνει.

       Και τα πατριωτάκια μας, οι ραγιάδες για να σας ξεγελάσουν, έντυναν τα άρρενα παιδαρέλια τους με φουστάνια. Τους άφηναν πλεξούδες, τα ξούριζαν, τους κρέμαγαν σκουλαρίκια στ’ αυτιά να μοιάζουν με κορίτσια. Τους άλλαζαν τα ονόματα, το Γιώργο τον έλεγαν Γιωργία και τον Κωνσταντίνο, Κωνσταντινιά κι έπαιζαν κούκλες και πεντόβολα. Κρυπτόμενοι και μεταμφιεσμένοι ως τα δεκαοχτώ, λυτρώνονταν όταν δήλωναν << ύπανδροι >> με παπά και με κουμπάρο.

       Ανατολίτη δικτάτορά τελειώνω. Για μας τους Έλληνες, όλοι εκεί  στο χαρέμι σου είστε μπουκαλάκια δηλητήριο. Πηχτό ανατολίτικο σκοτάδι, σκονισμένες μπούρκες και σκουριασμένες χατζάρες.  Μπορεί να σε γλυκοκοιτάζουμε στις οθόνες μας και να μας αρέσουν τα ξεμαλλιάσματα της Χατιτζέ και της Νιγκιάρ όταν όμως πέσει σκοτάδι στο γυαλί και σβήσει η σαπουνόπερα σου ρίχνουμε κάτι φάσκελα, να!  Μα τι φάσκελα! Με χέρια και με πόδια! Φάσκελα Γενιτσαριώτικα! Και λέμε φωναχτά να μας ακούσουν όλοι σου οι υποτακτικοί! Μακριά από το Αιγαίο! Για μας είναι πατρίδα για σας λίμνη για πνίξιμο!

      ellinikoxronografima.blogspot.gr