Χρονογραφήματα και Διηγήματα

Χρονογράφημα

 

 

                        

                 << Ο Ρωμιός >> και οι << δημόσιοι υπάλληλοι >>

 

                                                  

 

                                                    Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

 

          

            Ελέω πανδημίας προοιωνίζεται πλήρως ο  αποκλεισμός μας απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες. Αφού πήγε στράφι η οικονομική και η κοινωνική μας ζωή,  τώρα κατατείνουν να εκτοξευθούν δραματικά και οι σχέσεις μας με τις πληττόμενες δημόσιες υπηρεσίες. Κι αυτό λόγω έλλειψης προσωπικού αλλά κι από αδιαφορία ορισμένων υπαλλήλων, που αυτάρεσκα δοκιμάζουν την αντοχή μας και μας ταλαιπωρούν, αρνούμενοι να μας εξυπηρετήσουν.

        Η κανονικότητα δυστυχώς του κράτους βρήκε ξέρα και ναυάγησε.  Καρβουνιασμένα υπολείμματα μιας  παλιά διοίκησης που συνεχίζουν να μας ταλανίζουν και σήμερα. Αδέξιος και αγενής υπάλληλος σε τηλεφωνική μου όχληση στη δημόσια υπηρεσία που εργαζόταν, μου απάντησε σε ύφος επιθετικό:  << Έχω δουλειά, κύριε, πες τε μου γρήγορα, τι θέλετε; >> Ως να πω, μου έκλεισε το τηλέφωνο.

     Δυστυχώς κοινωνική μάστιγα κατάντησε το δημόσιο. Ξορκίζεις αυτούς τους θεόσταλτους υπαλλήλους αλλά πάλι δε γίνεται τίποτα.  Άδουν εν χορώ, πάνω  στα γραφεία, έτοιμοι με την πρώτη κουβέντα να σου προτείνουν τους μάχιμους βραχίονες και να σε ρίξουν στην πάλη. << Ο Ρωμιός >> του Σουρή είναι θαρρώ πολύ επίκαιρος να τους τα ψάλλει, γιατί συνδυάζει τον Έλληνα άνθρωπο με τον άνθρωπο υπάλληλο.  […] Σε μια καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω / το άλλο σε μιαν άλλη / κι ολίγο παρεκεί αφήνω το καπέλο / και αρχινώ με τόνο / τους υπουργούς να βρίζω και την πολιτική //. Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις! / αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές /  κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις / και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές //.

   Αλλά και  το ποίημα του Καρυωτάκη << Δημόσιοι υπάλληλοι >> στην παταγώδη αποτυχία της κανονικότητας της δημόσιας διοίκησης, με τους κακόμοιρους τους υπαλλήλους  νομίζω πως πάει διάνα: Ας το θυμηθούμε: << Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν / σαν στήλες δυο – δυο μες στα γραφεία //. Ηλεκτρολόγοι θα ‘ναι η πολιτεία κι ο θάνατος που τους ανανεώνει //. Κάθονται στις καρέκλες , μουντζουρώνουν αθώα χαρτιά, χωρίς αιτία / << Συν τη παρούση αλληλογραφία / έχομεν την τιμήν διαβεβαιώνουν //. […] Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους / σκέπτονται το συνάλλαγμα, τους ώμους  σηκώνοντας / οι υπάλληλοι οι καημένοι //.

      Δυστυχώς, φως φανάρι πως λόγω κορονοϊού  έχουμε υποστεί μετάλλαξη τόσο εμείς όσο και οι δημόσιοι υπάλληλοι.  Το γενετικό αποτύπωμα του ιού ενεγράφη ανεξίτηλα στο υποσυνείδητό μας και μας αλλοίωσε το χαρακτήρα, τη συμπεριφορά  και την  ανθρωπιά μας. Αν αναλογιστείς στα τόσα δεινά που περνάμε όλοι αλλά και οι δημόσιοι υπάλληλοι με την αβεβαιότητα που τους διακρίνει για τη δουλειά τους, επόμενο ήταν να έχουν προσωπικά πληγεί από τον ιό και να τους παραμορφώνει έτι περισσότερο δυσάρεστα τον ευάλωτο χαρακτήρα τους.

    Σε πολλούς φαίνεται πως η παραμόρφωση είναι σοβαρή, σ’ άλλους υποφερτή και σ’ άλλους μέτρια. Κακό είναι να καταστεί χρόνια και ριζική. Γιατί τότε κλάψ’ τα Χαράλαμπε! Όμως ας θυμούνται και αυτό το νιτσεϊκό: << Ένα πράγμα πρέπει να έχει κανείς. Είτε μια ψυχή που είναι εκ φύσεως χαρούμενη είτε μια ψυχή που την κάνει χαρούμενη η δουλειά, η  αγάπη, η τέχνη και η γνώση >>. Ας διαλέξουν κάτι να είναι χαρούμενοι και ορεξάτοι μπροστά στον άνθρωπο.

    ellinikoxronografima.blogspot.gr