Χρονογραφήματα και Διηγήματα

Χρονογράφημα

 

 

                                        Όταν ανθίζ’ η αγράμπελη

 

                                                         Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

            Επιβολή του μηδενισμού παντού. Καταναλωτική αποχαύνωση και παραλυσία στο έπακρο. Κυνήγι της υλικής ευμάρειας και του άκρατου ευδαιμονισμού, λιμώττουμε σαν τα  οικιακά ποντίκια έγκλειστοι στις αποθήκες, στερούμενοι την αριστεία της φύσης και της υπαίθρου στις ομορφιές. Ποιος βλέπει τι γίνεται εκεί, ποιος βλέπει αν γίνεται κάτι εκεί;  Στην τύχη παίρνω ένα ποίημα << Τρύγος >> του τραγουδιστή του βουνού και της στάνης Κώστα Κρυστάλλη για να ζήσουμε έστω και με τη φαντασία μας τη χαμένη ζωή της υπαίθρου.       

            Όταν ανθίζ’ η αγράμπελη κι απλώνει τα κλωνιά της\ στο σχοίνο, στο χαμόδεντρο, στου πεύκου τα κλωνάρια,\ στα ρέματα του ποταμού, στον εγκρεμό του βράχου,\κι αγέραν, κάμπους και βουνά, την πλάση πέρα ως πέρα\γιομίζει από μοσχοβολιά με τον ανασασμό της,\ πυκνό- πυκνό κι ολόμαυρο μελισσολόι πετιέται…………………\

            Έτσι οι κοπελιές του χωριού  πετιούνται από τα σπίτια\κι εις κάμπους κι εις βουνά σκορπούν, κι όπ’ είναι αμπέλια\ τρέχουν με τα καλάθια τα πλεχτά και με τα  βακοτόπια\και με τραγούδια, με χαρές, όταν αρχίζει ο τρύγος.\  Πράσινη απλώνεται η φυτειά κι οι ράγες μεστωμένες\μαύρες και κίτρινες, ξανθιές, μαυρολογούν γυαλίζουν,\ οι βέργες οι καμαρωτές   λαμποκοπούν κι εκείνες\και στην πυκνή τους χλωρασιά και στον βαθύ τους ίσκιο\ την ιδρωμένη αργατιά δροσίζουν, ανασταίνουν,\ την αργατιά που ολημερίς όλο τρυγάει κι απλώνει ………\

          

             Να τος ο ήλιος  που έπεσε και πάει να βασιλέψει…………\

             Τρανές ανάβονται φωτιές μες στ΄ απλωτό σκοτάδι,\ ολόγυρα, ολόγυρα  απ’ τις φωτιές σταίνουν χορό οι κοπελιές,\στρώνονται χάμου οι γέροντες κι οι νιοι, κι απ’ όλους ένας\τους συνοδεύει το χορό μ’  ένα απαλό τραγούδι…………….\

             Ώσπου τ’  άστρα τ’  ουρανού το μεσονύχτι δείχνουν\και τότες  οι χοροί χαλούν, σκορπάν  οι δουλευτάδες.\Στρώνουν για  στρώματα κλαδιά κι αποσταμένοι γέρνουν.\ Κι εκεί που σβήνονται οι φωτιές ανάρια- ανάρια\το  νυχτοπούλι τ΄  άγρυπνο γλυκά  τους νανουρίζει,\ώσπου να σκάσει ο αυγερινός που θα ξυπνήσουν πάλι\πάλι στο έργο τους να μπουν στον ζηλευτό τον τρύγο.\

                      ellinikoxronografima.blogspot.gr