Χρονογράφημα 
Εκάτης πάθη και πολιτικό ποιμνιοστάσιο
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Πακτωλός υπερδανεισμού λωποδυσίας από το πολιτικό ποιμνιοστάσιο και ουδείς έχει το θάρρος της αυτοχειρίας. Πράγμα που το κάνουν οι ποιητές χωρίς φόβο και μένουν ωραίοι και μετά θάνατο. Ξεχνώντας τις νεκροφιλικές μεγαλοστομίες για ανάπτυξη, ξεφύλλισα μια παλιά ανθολογία με τους καταραμένους ποιητές και βρήκα ευτυχώς την ποιητική μαγεία αντί της πολιτικής ρητορικής ευτέλειας. Κόλλησα στον άθεο, κομμουνιστή, ομοφυλόφιλο, ναρκομανή, και μέγιστο Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Ποίηση ευαίσθητη, μουσικότητα στίχων, μετρική ποικιλία, αγνή λυρική διάθεση, που περπατούσε σε δρόμους αδιέξοδους. Στις 8 Ιανουαρίου 1944 αυτοκτόνησε και τον κήδεψαν με έρανο 4 μέρες αργότερα. Στην αινιγματική σελίδα της ελληνικής λογοτεχνίας προστέθηκε άλλος ένας θάνατος τέκνου της.
Στο σχολείο ουδείς μας είχε μιλήσει για το ύψος του. Στραπάτσαρε φαίνεται τον ανθό των στίχων του Πολέμη και του Δροσίνη που μπαινόβγαιναν στις σελίδες, και τον είχαν για κομμένο. Χρόνους φευγάτος από τις μάντρες των σχολείων, δεν ξέρω αν διδάσκεται σήμερα. Η μιζερόφιλη παιδεία δύσκολα ξεπερνά την εκπαιδευτική της αβελτηρία! Η αμοραλιστική παραλυσία της δεν τους αντέχει τους καταραμένους.
<< Εκάτης πάθη >> το ποίημα του Λαπαθιώτη και διαβάζουμε:
Απόψε πρόβαλε γυμνή, σαν τέρας η Σελήνη\ κι άβυσσος πόθου τη δονεί,\ την είδαν όλοι από νωρίς, τις πόρπες της να λύνει,\ σα να διψούσε ηδονή…\
Τι να ‘δε ξάφνου ‘δω στη γη και τόσο το λυμπίστη\ που ΄χουν με πάθος κρεμαστεί\ σα να ‘θελαν να λυτρωθούν, απ’ την παλιά την πίστη\ κι οι δυο τους οι νεκροί μαστοί;\
Παρθένα, στέρφα και βουβή, όμοια με σαλαμάνδρα,\ στα βάθια βράδια τ’ αττικά,\ πως ‘ετσι, απόψε, φρένιασε να σμίξει τρελά μ’ άντρα,\ και φλογερά κι εκστατικά; \
Τι κι αν η νύχτα γέρν’ αργά, μεσ’ τα πυκνά ερέβη\ κι αλλόκοτα μεθούν οι ανθοί;\ Στη δύση ‘κείνη μοναχή, που κείτεται και ρεύει,\ ζητεί του κάκου να ευφρανθεί… \
ellinikoxronografima.blogspot.gr
Εκάτη = Σεληνιακή θεά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου