Χρονογραφήματα και Διηγήματα

                           Παναγιώτης  Αντωνόπουλος

Χρονογράφημα

                          Αναγκαστικός εγκλεισμός

          Κλεισμένος στα ντουβάρια δεν υποφέρεται με τίποτα. Σου φεύγει το τσερβέλο με όσα σου δείχνουν τα κανάλια για τον κορονοϊό  και σαλτάρεις. Το ατομικό σου εγκεφαλογράφημα μένει στατικό, δεν αναπλάθει τίποτε καινούριο και σε κάνει να βλέπεις όλο σκιάχτρα. Προκλητικά αυτά νομίζεις πως πετάγονται από το γυαλί σε κυνηγούν στην κλεισούρα κι εσύ τρελαμένος απ’ το φόβο τρέχεις να τα αποφύγεις και να κρυφτείς.  Λαλημένος και βαριεστημένος πια πέφτεις στον καναπέ. Αυτό έκανα κι εγώ χθες αρχίζοντας να κάνω ζάπινγκ.

     Αίφνης  η οθόνη γεμίζει με ελληνικό κινηματογράφο. Στην ορχήστρα ο Ζαμπέτας, το μπουζούκι του να παίρνει φωτιά και στην πίστα ο Σταυρίδης με το Ρίζο να χορεύουν καλαματιανό. Οι αθεόφοβοι, πότε το χόρευαν τσάμικο και χασάπικο και πότε συρτό και χάλι γκάλι. Δεν τους έβγαινε ο ρυθμός και ανεπανόρθωτα χτυπούσαν πόδια και χέρια όπως να ‘ναι, κάνοντας πλειάδα διάφορων αυτοσχέδιων  ελιγμών και κινήσεων που πέθαινες στα γέλια. Καταβάλλοντας φιλότιμες προσπάθειες να διασώσουν σενάριο, ορχήστρα και εαυτούς, βγάζουν πέρα το χορό, ασθμαίνοντας και χειροκροτούμενοι ενθουσιωδώς από τους άλλους ηθοποιούς και τους πέριξ θαμώνες.  Όπερ και το  χειροκρότημα ενισχύεται κι από τον ήχο του πρώτου  πιάτου που πέφτει στα πόδια τους και γίνεται κομμάτια. Επί ματαίω κάποιοι προσπάθησαν να σταματήσουν τον επερχόμενο βομβαρδισμό αλλά απέτυχαν. Ακολούθησε σκληρός πόλεμος με τα πινάκια να εκτοξεύονται ντάνες - ντάνες στην πίστα, απεργαζόμενος  κάθε αίσθημα τάξης και κοσμιότητας. Εν ολίγοις έγινε το << έλα να δεις >> με το γλέντι να τελειώνει τρικούβερτο.

    Το έργο το απόλαυσα. Γέλασα και ξέχασα τον κορονοϊό που  κυκλοφορούσε έξω.  Πριν την εμφάνιση του εστεμμένου ιού  ελάχιστες ήταν οι προτιμήσεις μου σε τέτοιες ταινίες. Τώρα που μου κρούει τη θύρα απειλητικός και κατάλαβα τι εστί ζωή, θυμήθηκα τη μάνα μου που όταν τις έβλεπε και έκλαιγε με τους ήρωες, έλεγε ενθουσιασμένη: << Από το μπίτι καλή κι’ η Αφροδίτη >>. Έτσι όσο  κρατάει η καραντίνα, βλέπω ελληνικό κινηματογράφο και σκάω πλάκα. Διπλώνομαι στα γέλια και απολαμβάνω τον Ξανθόπουλο όταν τραγουδάει το << πετραδάκι, πετραδάκι για τα σένα το ‘χτισα, της αγάπης το τσαρδάκι κι όμως δε σ’  απόχτησα >>.

   Ευχή μας να περάσει ο εστεμμένος και να μην ξεσκονίσει άλλους συνανθρώπους μας.  Για να ‘χουμε και όρεξη να κάνουμε ζάπινγκ απαλλαγμένοι από τα περαιτέρω του κακά.

   ellinikoxronografima.blogpost.gr