Χρονογραφήματα και Διηγήματα

Χρονογράφημα

 

 

 

                            Στους τραχείς δρόμου της εκπαίδευσης

 

 

 

                                            Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

 

 

              Στους τραχείς δρόμους της εκπαίδευσης τα πόδια μου μάτωσαν να πηγαίνω σε σχολεία με δρόμους γεμάτους κοτρόνες και γράνες. Στα κουρασμένα χέρια μου η κιμωλία  τριβόταν, γινόταν σκόνη, χους που τύφλωνε τα μάτια μου. Το πουλί της σοφίας πάνω από τον εχθρικό πίνακα, πέτρωνε όταν το κοίταζα, την όψη έπαιρνε γυπαετού άγριου που ήθελε να με  κατασπαράξει.  Όσο για τους διευθυντές ήταν ολίγιστοι και κακοί.  Με υπερφίαλη σκέψη, με κρύσταλλο το ψυχικό τους απόθεμα για τον ασκητή συνάδελφο, με το ραβδί τους να τον μεταμορφώνουν σε χοίρο σαν την Κίρκη όταν γιάτρευε μια πνευματική πληγή και το σκοτάδι γινόταν φως. Κανένας τους δεν έγειρε να γίνει αναστύλωμά μου και να  στηριχτώ πάνω του στις δύσκολες ώρες μου. Αντίθετα με πάτησαν κάτω σαν σκουλήκι, σε άνυδρη ερημιά με πέταξαν, σαν άνεμο κρύο με σκόρπισαν σε  ύψη για να πατηθεί η δύναμή μου.

            Και ήταν πολλοί, αλλά τρεις έμειναν ανεξίτηλοι στη μνήμη μου για τις πολλές τους αμαρτίες. Και οι τρεις από ύλη φτιαγμένοι μισθοφόρου και οπλισμένοι με νόμους της διοίκησης σε γραφεία ως κοκόροι καθισμένοι, ύβρεις, απειλές και τιμωρίες σε κάθε εκπαιδευτικό εξακόντιζαν. Ο εγκέφαλος του πρώτου στουρναρίσος και νωθρός. Όταν του είπα, πως θα ανεβάσω με τους μαθητές μου τη θεατρική παράσταση << Όρνιθες >> του Αριστοφάνη, πήρε στα χέρια του τον χαρτοκόπτη και ετοιμάστηκε να με τρυπήσει.  << Αυτόν τον βωμολόχο; >> φώναξε και σηκώθηκε όρθιος. << Δε με βαρεί καλύτερα νταμπλάς που θα σου το επιτρέψω! Φύγε μη γίνω φονιάς! >>

            Ο δεύτερος ήταν κλώνος του Νέρωνα. Στα διαλείμματα βολτάριζε σαν χαφιές στην αυλή, παρακολουθούσε τους μαθητές  και τους τραβούσε τ’ αυτιά.  Τα έστριβε, τα μάτωνε και ύστερα με μια κλωτσιά τους έστελνε με το κεφάλι στον τοίχο! Ο παραλυμένος τούτος βασανιστής δε δίσταζε να επιφέρει ρήξη αγγείων με γροθιές και σε συναδέλφους του σχολείου.

         Ο τρίτος ήταν ένας πίθηκος σάτυρος όλο κοκάλες και πετσί. Το παρανόμι του ήταν << ουραγκοτάγκος >> και ξεσυμπίεζε την κόπρο των γενετήσιων ορμών του κλεισμένος στο γραφείο με  μια βαμμένη τσούλα δασκάλα.  Κακόγλωσσος και μισερός, του έλειπαν τα δυο κέρατα στο κεφάλι να μοιάζει ζώο, όμοιο κριάρι κοπαδιού. Και οι τρεις τους τρία  μηδενικά, τρία όρνια διοικητικά για χλεύη και αποφυγή!

            ellinkoxronografima.blogspot.gr