Χρονογραφήματα και Διηγήματα

Χρονογράφημα

 

 

              Επιθεωρητής, ένας σκουριασμένος κρίκος της εκπαίδευσης

 

                                     

 

                             Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

 

 

                 Τούτο τ’  όνομα μου τρυπάει τα στήθια όποτε βρεθώ σε δημόσιο γραφείο, απέναντι σε διορισμένους υπαλλήλους ή σκουριασμένους προϊσταμένους  που με αγνοούν και  ασχολούνται με τα σμιχτά  φρύδια της γραμματέας τους και τις καλλίγραμμες καμπύλες της. Έναν τέτοιον γνώρισα οδοιπόρος όντας τις πρώτες μέρες μου στην εκπαίδευση  όταν άρχισε η φαιδρά μας << συνεργασία >>. Με φλογισμένη νιότη και ψυχούλα λευκοφόρα,  αγάλι - αγάλι και φοβισμένος μπήκα στο γραφείο του επιθεωρητή.  Θαμπώθηκα απ’ τα ακριβά του  έπιπλα,   γυαλισμένα με λούστρο και ραντισμένα με μυρωδάτο σπρέι. Λαμπερό κιτρινόφεγγο φως τα έλουζε, χρυσαφένιες ανταύγειες σπαρτάριζαν στις ακριβές κουρτίνες. Ο πολυδιαβασμένος σουλτάνος της γνώσης, σκυμμένος κάπνιζε, έγραφε κι έσβηνε σε σωρούς από χαρτιά.  Όταν τον έσφιγγαν οι θλιμμένες λέξεις άνοιγε το παχύ λεξικό, έβρισκε τα γράμματα  και κρυφομίλαγε με τη σκόνη τους. Όσο να βρει τη λεξούλα, δάγκωνε το στυλό, έσφιγγε τα χείλη του, χάιδευε με το στραβό του δεξί δείχτη το αγκαθωτό μουστάκι του, ένα μαύρο λεκέ.

        Στριμωγμένος στο ράφι της βιβλιοθήκης τον περίμενα να σηκώσει κεφάλι. Το ‘κανε και τότε είδα το χοντρό του σβέρκο, το σκιαδερό βλέμμα του, τη δύναμη της επίγειας βασιλείας του. Οι κουβέντες μας ξερές, σκέτα νέτα υπαλληλικές, σκορπούσαν σαν αφρικάνικος κουρνιαχτός. Μου εντόπισε στο χάρτη τον τόπο της εξορίας μου και με απέπεμψε. Το πήρα ποδαρόδρομο σε μια μουλαρίσια στενωπό, με σωρούς τις πέτρες, τις γράνες να χάσκουν σαν αιμορραγούσες πληγές. Το χωριό χωμένο σε λασπότοπο με τα βουνά του γύρω του θαμμένα στο στουρνάρι και στο γαϊδουράγκαθο. Οι γέροι σκάλιζαν στους χερσότοπους, οι νέοι στο καφενείο έπαιζαν << ξερή >>, ξεχασμένοι μοιραίοι στο μέσα μέρος μεθούσαν με ούζο και κρασί.

              Οι δρόμοι έσφυζαν από γουρούνια, γάτους και τράγους. Στις αυλές αγελάδες κοπρισμένες, ερίφια να βελάζουν, όρνιθες να κακαρίζουν. Στις εισόδους των στάβλων ερωτύλοι κριοί εναπόθεταν το σπόρο τους ανεβασμένοι σε τετράπαχες προβατίνες.   Το σχολείο ερείπιο. Οι σκισματιές στους τοίχους αμπάλωτες. Οι πόρτες σάπιες, τα παράθυρα χάρβαλα.  Στο περβάζι του γραφείου οικιακά σκεύη, σχισμένα βιβλία κι ένα ματσάκι ξερού βασιλικού,  σου ‘δειχναν το ματωμένο τους δόντι.

           Το ‘βαλα στα πόδια. Την άλλη μέρα μπροστά στον αφέντη σουλτάνο μου, λόγο εξεστόμισα δίκαιο και τολμηρό: << Πού με στείλατε! Στο λάκκο των λεόντων; >>  Ύψωσε το χέρι, και σαν Χίτλερ μου είπε: << Η πατρίς, όχι εγώ! >> Έφυγα. Άφησα το σκουριασμένο υποκείμενο, το σακατεμένο απ΄ το αυλαρχείο της Α.Μ της εξουσίας και τράβηξα για το στουρναρότοπο.

            Ήξερα πως στα καμποχώρια γύρω τοποθετήθηκαν οι  << ημέτεροι >> συνάδελφοι. Στη στάχτη μου έπρεπε να χτίσω αν ήθελα να ζήσω.   Και πήγα.  Ξεχασμένος πια  εκεί έμεινα τρία  χρόνια. Ούτε ο  << τενεκές >> το κράτος με θυμήθηκε ούτε ο << τενεκές >> επιθεωρητής. Τρία χρόνια και δε ρώτησαν αν ζούσα ή αν πέθανα!

          ellinikoxronografima.blogspot.gr