Χρονογραφήματα και Διηγήματα

Χρονογράφημα

 

 

 

                                        Καρπαζιές και σφαλιάρες

 

 

 

                                                 Του Παναγιώτη  Αντωνόπουλου

 

 

 

         Φωνή από το παρελθόν  στο ευήκοο αυτί μου ήρθε, το λόγο της ν’ ακούσουν τυχοδιώκτες πολιτικοί, βλάσφημοι δημαγωγοί, ύπατοι  βάρβαροι συγκλητικοί. <<  Οι πληγές που  μας βρήκαν,  από το σκοτεινό παρελθόν κρατάνε, από τότε που παππούδες, γονείς και συγγενείς τους,  ανάξια τέκνα της εξουσίας,   αρχές και δίκαια του λαού είχαν καταλύσει. Ποιά εποχή; Την παλιά, τη γερασμένη, τότε που οι κλέφτες της σήμερον μορφώθηκαν το κακό  και έβαλαν στο μυαλό τους την πάσα καταστροφή μας. Με σχολεία στάβλους, βιβλιοθήκες σκονισμένες, δασκάλους δικτάτορες, γνώσεις μουχλιασμένες, σε σωρούς από κίτρινα χαρτιά γραμμένες.    << Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς… >>  στην πρωινή προσευχή του σχολείου, << Βασιλεύ ουράνιε, παράκλητε...>> στις αίθουσες στο σχόλασμα. Με τους κακούς μαθητές γονατισμένους στο χαλίκι, τους σκασιάρχες ξυλοφορτωμένους και τους απόντες του κατηχητικού, αφορισμένους από τους κληρικούς.  Στο σπίτι ότι έκανες δεν άρεσε και για να συνέλθεις σου ‘ριχνε μια σβουριχτή καρπαζιά ο σουλτάνος πατέρας και σε έβριζε ανάξιο και χαμένο.

            Άλλη σφαλιάρα από το θείο όταν το μάτι σου έπεφτε στο γαλακτερό και τορνευτό βυζάκι της ξαδέρφης σου. Στις μύτες των ποδιών τους σηκωμένες  στο παραθύρι το νιο πραματευτή να δουν οι κοπελιές, στο γυρισμό μια βέργα  με μίσος τις περίμενε. Στο βιβλίο κάθε χειρόγραφη λεξούλα που ευωδούσε μύρο αγάπης και έρωτος την ξεπλέναμε με το << πεντάρι>> του καθηγητή, τις δυο ρουφηξιές νικοτίνης στην εκδρομή τις πληρώναμε με  πενθήμερη αποβολή από τον Κέρβερο διευθυντή.   Μια ζωή  σταματημένη από κοινωνία ευθυμούσα να μας βλέπει να κατρακυλάμε σε βάθος δυσθεώρητο, με την πρόνοια να μας σφίγγει σε δόντια λιόντισσας, τη στρωμνή μας από αγκάθι και ξερόχορτο, τη στέγη μας κάτω από τρύπιο τσίγκο. Κανείς δεν άπλωσε το χέρι του να μας σώσει εκ της φθοράς, ουδείς μας είπε << λαέ μου >>, ουδείς ίαση προσέφερε σε μας που μας φώναζαν << όχλο >> και << σαβούρα >>.

            Και μας αποτέλειωσαν με μια κουτσοροκέφαλη παιδεία. Που παίδευε τους λύκους για να μας φάνε και μας γύμναζε στο σκύπτειν και στο κάμπτειν. Με τέτοια ποιητικά ασμάτια τι άνθρωπος να γίνει κανείς; << Μη  σας είναι ο ξένος πλούτος ένα αγκάθι στην καρδιά, πέστε αζήλευτα: Είναι τούτος εργασίας κληρονομιά >>. Δηλαδή εκείνος που έχει τον πλούτο είναι τίμιος και εξέχων, μας λέει ο ποιητής. Κι αυτός είναι πολιτικός, διοικητής, επιχειρηματίας,  χριστιανός,  ιεραπόστολος, κλέφτης του λαού, λήσταρχος ευεργέτης,  ερυθροσταυρίτης και  καλός Σαμαρείτης! Κανάγιες!

                                                ellinikoxronografima.blogspot.gr