Χρονογράφημα
Ο Καραγκιόζης και οι κοπρίτες
Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Τα καλοκαίρια μας τριτοσκότεινα χρόνια τώρα. Με τον πολιτισμό τους ανάπηρο, την ψυχαγωγία τους λειψή, και την πνευματική τους φλόγα σβηστή. Κάτι μπουλούκια με λίγα καλλιτεχνικά βάγια που μας επισκέπτονται, έρχονται και παρέρχονται χωρίς ν’ αφήνουν ουδέν τερπνόν. Μόνη τους έννοια να μας πασπαλίζουν με ψιλό ροκανίδι φτηνής τέχνης, μπόλικο σκουπίδι προχειρότητας και κείμενα γραμμένα στα γόνατα. Οι δήμοι επτώχευσαν, οι χορηγοί λάκισαν σαν τους λαγούς, οι ευγενείς δεν χαραμίζουν ούτε ένα ψίχουλο για άρτον και θεάματα. Ποιος να πληρώσει να παίξει ο θίασος, να δει την << Κοκκινοσκουφίτσα >> ο μπόμπιρας, ν’ ακούσει τραγούδια του Χατζιδάκη και του Θεοδωράκη ο μουσικόφιλος, να ακούσει δυο στίχους από μια εκδήλωση αφιερωμένη σε Έλληνες ποιητές, ο εραστής της ποίησης.
Ζόρι η κοινωνία, ζόρι ο νηστικός λαός της, ζόρι και ο Καραγκιόζης. Τρέχει και δε φτάνει. Παραστάσεις με άδεια καθίσματα, θεατράκι φτωχό, παιδιά με κρύα καρδιά σαν χιόνι μέσα, ένας καραγκιοζοπαίχτης αλύγιστος σαν σίδερο μπροστά στον μπερντέ. Στην περήφανη πίσω εποχή μας, όταν μετρούσαμε λίγους Μάηδες, τούτος ο λαϊκός βάρδος τραγούδαγε για μας, αυτός μέρευε το λιμασμένο μας μάτι στο σκοτάδι, τούτος μας έδειχνε με το μακρύ του χέρι τους δόλιους δυνάστες μας. Κι όταν το δίφραγκο έλειπε από την τσέπη, δίναμε τη ράχη στο φίλο και κοίταζε από τη μάντρα. Όταν ο καραγκιοζοπαίχτης μας έστρωνε στο κυνήγι, επιστρέφαμε για να κάνουμε ματάκι από τον τρύπιο τοίχο. Τις μέρες που έβλεπε την παράσταση και το εράσμιο κρίνο μας η Λευτερίτσα, μπαίναμε λάθρα μέσα στην αίθουσα και νιώθαμε την καυτή αναπνοή της δίπλα της. Πότε έρποντας κάτω από τα φουστάνια μιας μαμάς ή γλιστρούσαμε αόρατοι ταμπουρωμένοι στα οπίσθια του χοντρού συμμαθητή μας.
Από τους τρεις γιους του ο Κοπρίτης, πιστεύαμε πως ήταν ο πιο αρματωμένος. Εύσωμος με παράστημα, χιούμορ και εξυπνάδα μας έτερπε. Και το όνομά του στο στόμα μας έλιωνε σαν καραμέλα όταν το προφέραμε. << Ρε, Κώστα, κοπρίτης είσαι; >> λέγαμε στο συμμαθητή μας και το χαιρόμαστε. << Άσε τις βλακείες, ρε κοπρίτη Σταμάτη! Γίνου άνθρωπος! >> έλεγε ο γείτονας στο φίλο μου. << Μην τρως σαν κοπρίτης! >> μας μάλωνε η μάνα μας. << Α, αυτός είναι παλιοκοπρίτης! >> στολίζαμε τον άχρηστο συγγενή. Ο φιλόλογος μού έλεγε: << Τέτοιος κοπρίταρος που είσαι, τι να μάθεις! >> Ο μαθηματικός όταν ξεχνούσα να βγάλω την αγκύλη από την εξίσωση, φώναζε! << Είχα δει κοπρίτες και κοπρίτες αλλά κοπρίταρους σαν και σένα πρώτη φορά βλέπω! >>
Η καμπούρα μας φορτωμένη και τότε και τώρα. Το ίδιο και του Καραγκιόζη. << Τα 82 εντάλματα της σύλληψής του >> είναι μια παράσταση που παίζεται το φετινό καλοκαίρι και χύνει όλο το όξος της στους τοκογλύφους. Τρέξτε να τη δείτε οι δυστυχισμένοι. Ξεχάστε τα χαράτσια, αφήστε τα να γουργουρίζουν στο μυαλό του Στουρνάρα και πιάστε πρώτες θέσεις. Εξακοντίστε τις μούντζες σας, γδάρετε με νύχια και με δόντια τους τροϊκανούς, τίποτα όρθιο μην τους αφήνετε. Ας καεί το πελεκούδι! Τόσα καίγονται γύρω μας.
ellinkoxronogr;afima.blogspot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου