Χρονογραφήματα και Διηγήματα

Χρονογράφημα

 

 

                          Παρουσιάσεις βιβλίων

 

                                  Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου

 

    Ιδιαζόντως επιρρεπής σε γκρίνιες μου βγαίνει το προνόμιο να γράφω αλήθειες. Έτσι διατηρώντας και τη χαριτωμένη συνήθεια να σχολιάζω, δε βλέπω την ώρα να μπαίνω κατ’ ευθεία στο θέμα.

  Ο Όμηρος παρουσίασε την Οδύσσεια; Ο Σοφοκλής την Αντιγόνη; Ο Θουκυδίδης τον Πελοποννησιακό Πόλεμο; Αν το έκαναν η θερμοκρασία στο χώρο θα ήταν υψηλή, γιατί παρουσίαζαν αριστουργήματα, παρασάγγας απέχοντα από τα σημερινά κείμενα επίδοξων μαζοχιστών γραφέων, που σώνει και καλά θέλουν με τη μία να γίνουν Καραγάτσηδες!

   Κάποια αόρατη θυμόσοφη προστάτιδα θεά δεν τους νουθέτησε, πως για να φτάσεις το Μυριβήλη και τον Πατατζή, οφείλεις να φας πολλά τρίκιλα καρβέλια, να ‘χεις απολλώνιο φως μέσα σου, δροσιστική επέλαση του πνευματικού μελτεμιού στους νευρώνες της φαντασίας σου, το σωκρατικό  <<δαιμόνιο>> σε ξέσπασμα αιφνίδιου μπουρινιού όταν  η πένα σου επί του χάρτου χαράζει ξανθές ξελογιάστρες σειρές!

  Δέκα χιλιάδες οι τίτλοι βιβλίων το χρόνο! Ζήτημα απ’ αυτούς σε πέντε χρόνια να επιβιώσουν ένας ή δυο! Προς τι το όφελος οι επίδοξοι γραφείς να καλούν τους ουκ ολίγους κολλητούς τους να γεμίζουν την αίθουσα για να εισπράξουν χειροκρότημα, οικειότητες με χτύπημα στην πλάτη, αλκοόλ μετά στο μπαράκι με ομήλικες συντροφιές και ψιλό λακριντί από κόλακες που θα τους αποκαλούν στην κρύα χειραψία   ειρωνικά  << νέους Μπαλζάκ! >>

  Έναν Αύγουστο βρέθηκα κι εγώ σε μια αίθουσα παρουσίασης βιβλίου, φίλου. Στις καρέκλες πλαδαρά σαρκία, μίζερες όψεις, επίπλαστες εσωτερικές εξάρσεις, οι πιο πολλοί αστοί, που είχαν εγκαταλείψει άρον – άρον το κολαστήριο της πόλης για να εκδράμουν αγεληδόν και να βρουν τον παράδεισο στη φυγή παρά στο βιβλίο. Ο ρήτορας έπλεκε το διθύραμβο στον ανατέλλοντα << Βενέζη>>, το χειροκρότημα σφοδρό, το γκρίζο και το μουντό στη βαρεμάρα στο ζενίθ. Δίπλα μου μια ευτραφής, κοιμόταν. Τη σκουντούσα αλλά τίποτα. Ώσπου ξύπνησε, μετέτρεψε άρδην το σκηνικό σε παρωδία και μου είπε: <<Με κουβάλησαν! Αλλεργία μού προξενούν τα βιβλία!>>

     Άλλη μια φορά ο δόλιος ομιλητής μιας παρουσίασης μού εξομολογήθηκε: <<Διαβάζοντας το βιβλίο μού χορήγησε μοιραίες δόσεις βλακίας! Αλλά τι να κάνω; Είναι φίλος ο γραφέας! >>

    Κάτι όλοι μας κυνηγάμε. Κι ένα κυνήγι κάποιου πνευματικού θώκου πίσω από ξεθωριασμένη τζαμαρία είναι μαραθώνιος, τι κι αν τρέχεις με ξύλινα πόδια!

     ellinikoxronografima.blogspot.gr